Het Valkhof / burcht van Barbarossa

 

monument

De bouwgeschiedenis van de opeenvolgende vormen van bewoning op het Valkhof is een van de best bewaarde geheimen van Nijmegen. Door de continuïteit sinds de prehistorie op een terrein van beperkte omvang heeft iedere tijd er zijn sporen achtergelaten en is er een uiterst complex patroon en een ingewikkelde gelaagdheid in bewoningsresten ontstaan.

Daarbij is de aarde meer dan eens grondig omgewoeld; laatstelijk in de jaren van de afbraak van de burcht, waarbij ook de fundamenten, voor zover ze uit het waardevolle tufsteen bestonden -en dat zijn dus die uit de tijd van vóór de introductie van de baksteen, rond 1300 -, grotendeels zijn uitgebroken. Alleen daar waar ze een grondkerende functie bezitten,moest men ze noodgedwongen laten zitten. Dat is bijvoorbeeld het geval bij het enige restant van een ronde muurtoren uit de twaalfde eeuw, die de statische beveiliging aan de steile noordhelling biedt voor een ander beroemd monument: de lange tijd als 'Karolingisch' betitelde veelhoekige kapel, die kerkelijk gezien was toegewijd aan de H.Nicolaas en de H.Alexius en gebouwd moet zijn na de verwoesting van het koninklijke paleis ('een buitengewoon en onvergelijkelijk bouwwerk')door Godfried,hertog van Neder-Lotharingen, in 1047.
Verder bevindt zich op het Valkhof nog de zogenaamde Barbarossaruïne, het restant van de in 1155 door Frederik Barbarossa ge-of verbouwde paltskapel. In 1797 werd de burcht afgebroken.